Mijn brief aan 2018…

De laatste dag van het jaar leek me een mooi moment om de balans op te maken. Voor een super persoonlijke blogpost die ik vanuit het puntje van mijn tenen heb geschreven.

Eindelijk in rustig vaarwater?

Als ik 2018 met het eerste woord dat in me opkomt moet omschrijven is het ‘balans’. Het afgelopen jaar was over het algemeen rustig en dat was best wel even fijn. In 2015 kochten Jarno en ik een huis, in 2016 werd Tess geboren en in 2017 overleed mijn vader en raakte ik mijn baan kwijt.

Als zulke grote veranderingen in je leven plaatsvinden heb je niet altijd direct door hoeveel impact ze op je hebben. Voor mij gold dat zeker, want de ene gebeurtenis volgde direct op de andere. Stil staan bij wat er gebeurde? Dat deed ik nooit, gewoon doorgaan was mijn motto. 2018 was het jaar waarin ik daar eindelijk wel tijd voor had en hoewel het dus een rustig jaar was ben ik enorm veranderd. Of moet ik zeggen gegroeid?

2018 begon met een nieuwe baan

Dit jaar startte voor mij met een leuke baan waar ik helemaal mijn draai vond. Dat ik me voor het eerst sinds jaren van tijdelijke contracten en reorganisaties niet meer druk hoefde te maken over sollicitatiegesprekken was heerlijk. Het voelde fantastisch om onderdeel uit te maken van een team van leuke mensen en er samen voor te gaan. Een goede start van het jaar!

Het jaar van een symbolische reis

In de eerste maanden van 2018 riep ik ook dat ik een hoofdstuk uit mijn leven wilde afsluiten met een bijzondere reis. Toen mijn vader overleed was dat het moment waarop ik besloot dat ik meer van de wereld wil zien. Weer eens werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt, het leven is kort en is wat je gebeurd terwijl je andere plannen maakt. Daarom wilde ik in 2018 iets buiten mijn comfortzone doen.

In April gingen we met onze peuter naar Moskou en dat was een bijzondere reis die veel in mij losmaakte. Het gevoel van vrijheid, je niet laten leiden door (vlieg)angsten. Ik wil meer van de wereld zien! Inmiddels ben ik al mooie plannen aan het smeden voor 2019 haha. So to be continued.

Meer balans en dichter bij mezelf dan ooit

Hoe tof Moskou ook was, de belangrijkste reis die ik het afgelopen jaar gemaakt heb was een persoonlijke. Het verlies van papa is nog steeds zwaar, maakt me intens verdrietig maar het is ook een enorm waardevolle levensles geweest. Ik sta dichter bij mezelf dan ooit. Mede door het overlijden van papa en het moederschap durf ik eindelijk mezelf te zijn.

Dat gevoel gun ik elke vrouw. Al zolang ik me herinner ben ik een enorme pleaser en altijd bezig met wat de hele wereld van me zou kunnen vinden. Eigenschappen die me de afgelopen jaren flink in de weg hebben gestaan en daar was ik klaar mee in 2018. Ik ben wie ik ben en daar moet je het maar mee doen.

Dit is wat ik belangrijk vond in 2018

Het allerbelangrijkste in 2018 waren mijn gezin, familie en goede vrienden. Vrienden die mij door dik en dun gesteund hebben en waar ik ook voor door het vuur ga. Ik zeg niet altijd hardop dat ik van ze hou but I guess they know en aangezien zij mijn blogs regelmatig lezen weten ze ongetwijfeld dat ik hen nu bedoel.

Ik maak me niet meer druk om mensen die dat andersom ook niet doen. Dat was in het verleden nog wel eens anders, inmiddels vind ik het oprecht oké dat levens niet altijd lijken te matchen. Dat je je niet altijd persoonlijk aangesproken hoeft te voelen, omdat het meer zegt over een ander dan over jouzelf.

Alles bij elkaar heeft me gemaakt tot wie ik nu ben en voor mijn gevoel sta ik sterker in mijn schoenen dan ooit. We zullen zien wat 2019 brengt maar ik heb er in elk geval zin in. Vanavond proosten we op 2019.

Ik wens jullie dat gevoel van vrijheid toe, in gezondheid en omringd met liefde. Happy Newyear!